Als het mondiale bbp met een goede 3 procent per jaar móet blijven groeien (het gemiddelde van 2010-2018), moet de wereldeconomie om de grens van 1,5°C van het Parijs-akkoord te halen, jaarlijks steeds 10,5 procent minder kooldioxide uitstoten. Dat is praktisch gesproken onhaalbaar. 3 à 4 procent wordt door onderzoekers als het maximaal haalbare gezien. Maar dan maar maximale stijging van 2°C en minder groei en dergelijke nastreven, levert nog steeds onhaalbare percentages op. Zie aflevering 2 van het artikel ‘Ontgroeien: een theorie van radicale overvloed’ in de rubriek Economie.

Het zou ook kunnen door de kooldioxide weer uit de atmosfeer te verwijderen. Dat zou dan met BECCS moeten gebeuren (Bio Energy with Carbon Capture and Storage, oftewel bio-energie met koolstofafvang en -opslag). Dan plant men wereldwijd enorme aantallen bomen aan die al groeiend kooldioxide uit de atmosfeer opnemen. Die bomen worden geoogst en verbrandt om energie op te wekken en de emissie dáárvan wordt dan binnen de centrale afgevangen en vervolgens diep onder de grond opgeslagen. Onder wetenschappers is BECCS zeer controversieel. Het vergt o.a. plantages die twee tot drie keer zo groot zijn als India. Zie aflevering 3.

Er is bij het IPCC slechts één scenario dat een haalbare manier lijkt te geven om de emissiereducties van het Parijs-akkoord te bereiken. Zie aflevering 4 en Ontgroeien. In dit zogeheten LED-scenario wordt geplande ‘veroudering’ van spullen verboden, komt er een ‘recht op reparatie’, een belasting op (rood) vlees en een verbod op reclame (in de openbare ruimte). Maar vooral wordt er een bovengrens gesteld aan het jaarlijkse materiaalgebruik en deze grens wordt jaar na jaar aangescherpt. Zie aflevering 4.