De Oostenrijkse ecoloog Wilhelm Ripl wees er op dat de aarde op zeker moment dissipatieve waterstructuren is gaan ontwikkelen. Je hebt bij de watercyclus de kringloopprocessen van verdamping en neerslag, van oplossing en kristallisatie, en bij water in de biologische cel van de desintegratie van watermoleculen en de recombinatie van water. De aandrijving door de zon zorgt voor het aangezicht van onze planeet.

Neem de kleine waterkringloop. Hierbij evapotranspireren planten en de bodem water uit het land dat vervolgens in regen verandert. Hoe meer biodiversiteit, hoe meer manieren om de kleine waterkringloop te bevorderen. Hoe volwassener ecosystemen en het klimaat worden, hoe meer ze voor een beter beheer op meer lokale waterkringlopen zullen overstappen. Lees hierover in aflevering 8 van het artikel ‘Ecologie en klimaat in het licht van de vierde wet van de thermodynamica’ in de rubriek Ecologie. De Duitse natuurkundige Alex Kleidon ontdekte dat als er genoeg water in het landschap is, de kleine waterkringloop evolueert naar een waarde in de buurt van zijn maximale sterkte. De uitleg hieromtrent vinden we in aflevering 9.

Het viel een van de vaders van de chaostheorie Edward Lorenz op dat er ook een maximaal-vermogen-benadering van het klimaat mogelijk is. Zie daarover ook klimaat en vierde wet.