In aflevering 6 van het artikel ‘De aarde draait niet om de mens’ in de rubriek Ethiek gaat het over het neo-groene concept van het beheer van de aarde als een tuin – hier aangeharkt, daar overwoekerd, maar altijd mooi, vruchtbaar, onstuimig en aan verandering onderhevig. Daar hoort een technologische aanpak bij om de biosfeer te beheersen.

Crist noemt dit de zalige onwetendheid van de illusie (de blauwe pil) boven de pijnlijke waarheid van de werkelijkheid’ (de rode pil). De pijnlijke realiteit van deze Matrix-planeet is dat dit een wereld is die wordt gebruikt, bestierd, gecontroleerd, gerasterd en gereduceerd tot wat kenbaar is (aflevering 7). De ‘planeet als tuin’ is een eufemisme voor de gekoloniseerde aarde die we vandaag de dag steeds helderder voor ogen krijgen.

Het vernatuurlijken van de verminking en uitholling van de biosfeer – en dit specifieke effect tegelijkertijd verheffen tot een uitingsvorm van de macht van de mens om nieuwe natuur te creëren – is een stap die alleen kan worden gezet door de mens te de-historiseren (aflevering 8). Deze onthulling opent ons een horizon waarbinnen we de vrijheid verkrijgen om het werk aan te gaan dat nodig is om onszelf en onze manier van leven op aarde te herscheppen. We moeten daartoe het idee van de menselijke (en witte) suprematie ontleden (aflevering 9). Het neo-groene perspectief geeft voor bezorgd te zijn over de ongelijkheid tussen mensen en het lot van de armen in de wereld, maar de kwestie rond rechtvaardigheid blijft voorbehouden aan het menselijk domein. En het ontkent dat in een beschaving die de natuur ziet als een reservoir van begeerde hulpbronnen die kunnen worden toegeëigend door het uitoefenen van de een of andere vorm van macht, ook de onderklasse met kracht de toegang ertoe wordt ontzegd. Bij een extractivistische mentaliteit horen nu eenmaal concurrentie, uitbuiting, corruptie. De planetaire buit wordt niet democratisch eerlijk verdeeld en deze hypocrisie bij zijn naam noemen is taboe (aflevering 10).

Het concept van ‘natuurlijke hulpbronnen’ belemmert het menselijk denken om de natuurlijke wereld in haar intrinsieke eigenheid te zien, en verhult zo de aanranding en overmatige exploitatie van de natuurlijke wereld (aflevering 11). In zo’n tot slaaf gemaakte wereld is sociale rechtvaardigheid onmogelijk. Behalve in de vorm van een menselijk Reich, waar mensen als het superieure ‘ras’ heersen over de wilde natuur. Met een planetaire kolonisatie verliest het concept rechtvaardigheid echter juist elke betekenis.